osiedle Wrzosowe Wzgórze na Stołczynie

Kilka dni temu znalazłam informację, że nasza stołczyńska 46. Filia Miejskiej Biblioteki Publicznej, tymczasowo przeniesiona na Wrzosowe Wzgórze, została w końcu otwarta. Uznałam to za ostateczny impuls, żeby wybrać się na tę zachodnią rubież osiedla.

HISTORIA MIEJSCA

Do niedawna nie było tam nic poza polami i pastwiskami. Teren ten pozostawał niezabudowany od dawna, co pokazują mapy z 1879 i 1938 r.

Również po wojnie były tam puste przestrzenie. Nie jestem w stanie określić kiedy zrodził się plan by wybudować tam potężne osiedle. Było to zapewne już po 1990 r., w czasie, kiedy od Stołczyna została oddzielona część terenów zachodnich, które weszły w skład nowo powstałego osiedla Bukowo, a granica została postawiona w tym miejscu na ulicy Szosa Polska. Ostateczny kształt w projektach osiedle musiało przybrać w okolicach 2010 r., kiedy to pojawiły się konkretne ulice, którym nadano nazwy: Józefa Romana i Bronisława Sobola. Patronów ulic zaproponował Instytut Pamięci Narodowej, a przegłosowała Rada Miasta. Józef Roman był komendantem Okręgu Szczecin Delegatury Sił Zbrojnych, zaś Bronisław Sobol – dowódcą Grupy WiN działającej w latach 1945-46 w Szczecinie i Stargardzie. (Już wiem, że muszę uzupełnić swój wpis o patronach ulic na Stołczynie)

WRZOSOWE WZGÓRZE

Realizację tej błyskawicznej i potężnej inwestycji obserwowałam z okien autobusu w ciągu ostatnich dwóch lat. Od września 2019 r. swoje mieszkania zaczęli zajmować pierwsi nowi mieszkańcy Stołczyna.

Z oficjalnych danych dostępnych na stronie STBS dowiedzieć się można, że na osiedlu wybudowano dziewięć budynków, w których znalazły się 274 mieszkania w standardzie „pod klucz”. W budynkach znajdują się komórki lokatorskie, suszarnie i wózkownie.  Skądinąd wiemy, że to dopiero pierwszy etap inwestycji i docelowo ma tu być tysiąc mieszkań. Cztery mieszkania na parterach są przystosowane dla niepełnosprawnych, co wobec braku wind jest jakimś atutem. Mieszkania są jedno-, dwu- lub trzypokojowe.

O estetyce niby się nie dyskutuje, jednak pozwolę sobie na subiektywny komentarz. Wiadomo, że TBSowska architektura mieszkalna nie należy do najwyżej ocenianych. Ba! Tu głównie chodzi o praktyczność i niskie koszty, a to wyklucza ekstrawagancję. Osobiście jednak dostrzegam w tym projekcie przynajmniej próby wyjścia poza schemat szarego pudełka. Na plus – wykorzystanie tradycyjnie stołczyńskiego koloru pomarańczowego (kolor związany z Hutą Szczecin), na minus – jej niekonsekwentne utrzymanie i zastąpienie zgniłą zielenią, przez co wnioskuję, że ten pomarańcz to był przypadkowy strzał. Podoba mi się zachowanie odpowiednich odległości między blokami, co całości nadaje sporo oddechu.

INFRASTRUKTURA

Wrzosowe Wzgórze od razu zostało wyposażone w kilka praktycznych elementów infrastruktury. Ulice są niedokończone, jakby ucięte, kończące się w polu, przygotowane do dalszej rozbudowy

Od razu tutaj pomyślano o infrastrukturze dla rowerów, bo chodnikowi towarzyszy ścieżka rowerowa, a na osiedlu tu i ówdzie zostały zamontowane miejsca do zaparkowania roweru.

Jest sporo miejsc do parkowania samochodów, w tym jasno wytyczone dla niepełnosprawnych, czego np. brakuje na Osiedlu Dąbrówki.

Jest też plac zabaw i mikroboisko do koszykówki

Niemal od początku funkcjonowania nowego osiedla został uruchomiony (w grudniu 2019 r.) żłobek „Zając Borówka”. Na razie jest to placówka działająca na podstawie unijnego dofinansowania, więc nabór do niego jest obłożony określonymi kryteriami projektowymi. Za dwa lata jednak żłobek stanie się w pełni publiczny i nabór będzie organizowany wg kryteriów obowiązujących we wszystkich miejskich, publicznych żłobkach. To nadal kropla w morzu potrzeb, jednak bez wątpienia potrzebna na Północy.

No i najważniejszy cel mojej wycieczki, czyli tymczasowa siedziba 46 filii MBP. Mając w pamięci odbyte z dyrektorem MBP w lutym spotkanie w sprawie stołczyńskiej Biblioteki przy ul. Nad Odrą, która została poszkodowana podczas pożaru dachu kamienicy, to co zobaczyłam, było dla mnie wysoce rozczarowujące. Liczę jednak na to, że to będzie rzeczywiście rozwiązanie tymczasowe, a powstały tam punkt biblioteczny (bo tak chyba należy nazwać tę realizację), otrzyma osobną osobowość organizacyjną i będzie służył mieszkańcom tamtych okolic – zapewne nie tylko Wrzosowego Wzgórza, lecz również Osiedla Bukowo.

Pozwolę sobie w tym miejscu na dygresję, że biblioteka w tym miejscu nie jest nowym pomysłem, tylko powrotem do stanu z lat 90., kiedy działała filia biblioteki naprzeciw pomnika na Nehringa. Pracowała w niej jedna z bohaterek mojej książki. Teraz, kiedy w tamtej części miasta pojawiła się duża grupa nowych czytelników, jej powrót jest według mnie nieodzowny, ale to nie oznacza, że na dolnym, nadodrzańskim tarasie, czytelnicy zniknęli wraz z pożarem dachu kamienicy…

CAŁKIEM PRZYZWOITE MIEJSCE DO ŻYCIA

Życie nie znosi próżni. Jest potrzeba, są mieszkania, to są i nabywcy. Pomimo złej sławy Stołczyna, ponad 200 nowych miejskich mieszkań rozeszło się jak świeże bułeczki. I tak, zdaję sobie sprawę, że graniczne położenie inwestycji powodowało, że duża część nabywców była przekonana, że wprowadza się na Bukowo, jednak… Tam jest Bukowo dopiero od 1990 r. Wcześniej, przez setki lat to też był Stołczyn. I mam nadzieję, że mieszkańcy tych rejonów, którzy trafią na mojego bloga, zechcą się zapoznać z historią miejsca, w którym mieszkają i poczują się zaproszeni do tej wspólnoty.