O dwóch legendach, w których pojawia się Stołczyn już kiedyś pisałam. Jakiś czas temu okazało się, że oprócz opowieści o ukrytym skarbie i starej dolinie Odry, istnieją też trzy mniej znane podania, które dotyczą Stołczyna. Dzisiaj prezentuję dość intrygującą historię na temat pogańskiego miejsca kultu i zachowaniu mieszkańców w obliczu chrystianizacji.
POGAŃSKIE MIEJSCE KULTU STOŁCZYNIAN
Legenda przenosi nas na wysoki płaskowyż Zielnego Wzgórza, który graniczy z potężnym strumieniem Odry i pobliską winnicą, powyżej której wznosi się potężny pomnik Bismarcka. Płaskowyż jest poprzecinany głębokimi, szerokimi i ponurymi wąwozami, na ścieżkach których trzeba bardzo ostrożnie iść, aby nie zapaść się w głębiny.
W wyniku chrystianizacji Pomorza przez biskupa Ottona z Bambergu (zm. 1139) w 1. połowie XII wieku, duże obszary przeszły na nową wiarę. Ale rolnicy ze Stołczyna, do których należał las na Zielonym Wzgórzu, nadal służyli swemu pogańskiemu bożkowi, gdyż nie pozwalała im na zmianę wiary ich wielka duma*. Tego bożka czcili w swoim lesie na dużej wysokości, i jemu składali ofiary. Kiedy sprawowali pogański kult pod gęstym liściem buka i dębu, w głębokich wąwozach, nie wierzyli, że są widzialni i słyszani przez chrześcijańskiego Boga. Gdy ze Szczecina przybył do nich, jako misjonarz, chrześcijański posłaniec, wygonili go grożąc mu narzędziami rolniczymi.
Nieposłuszeństwo stołczyńskich rolników bardzo nie podobało się Bogu i ukarał ich surowo. Chociaż ich pola znajdowały się na najbardziej urodzajnych ziemiach uprawnych, rolników ciągle nękały złe zbiory. Stopniowo „świątynie i kostiumy” ich złych serc runęły i zaczęli budować kościół, dzięki któremu zjednali sobie Boga.
* nawiązanie do nazwy miejscowości: niem. Stolz, czyli “duma”
Legenda pochodzi z książki: K. Dummann, Stettin – Stolzenhagen, Kratzwieck und Gotzlow, 1986. Tłumaczenie własne.
Leave a Reply